Σταμάτα να κρεμάς ετικέτες στον εαυτό σου και τους άλλους…
πρέπει πρώτα να ανοίξει η καρδιά μας.
Καθώς έκοβα την ετικέτα από μια καινούρια μπλούζα, σκέφτηκα τι ωραία θα ήταν να απομακρύνονταν τόσο εύκολα και οι ετικέτες από τη ζωή μας.
Δε μιλάω για τις ετικέτες που έχουμε στα ρούχα μας αλλά για τις ετικέτες που έχουμε στο μυαλό μας, για εκείνες που αδιάκριτα βάζουμε πάνω στους ανθρώπους, τις κολλάμε και τους ακολουθούν για πάντα. Στερεότυπες αντιλήψεις και προκαταλήψεις παγώνουν το μυαλό μας και το περιφράζουν σε έναν τετραγωνισμένο μικρόκοσμο.
Τα κριτήρια είναι πολλά: ηλικία, φύλο, θρησκεία, εθνικότητα, εξωτερικά χαρακτηριστικά, οικονομική κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο, χαρακτηριστικά προσωπικότητας, επάγγελμα κ.ά. Και όλα αυτά γιατί; Για να ενισχύσουμε τη δική μας θέση και να νιώσουμε ανώτεροι; Για να απομονώσουμε ό,τι δεν μας ταιριάζει; Για να κατηγοριοποιήσουμε τα πάντα γύρω μας; Βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους που είναι πιο κοντοί, πιο χοντροί, πιο ψηλοί, πιο λεπτοί, πιο χαζοί, πιο έξυπνοι…
Δεν έχουμε καταλάβει πως αυτό το πιο είναι που κάνει τη διαφορά. Όλοι μας είμαστε πιο κοντοί από κάποιον και πιο ψηλοί από κάποιον άλλον, πιο έξυπνοι από έναν και πιο χαζοί από άλλον. Αλλά ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο κλεινόμαστε δεν μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε. Κάποτε σε ένα εστιατόριο, μια κυρία είχε θυμώσει γιατί στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια οικογένεια της οποίας τα μέλη ήταν όλα υπέρβαρα και ξαφνικά ακούστηκε να λέει δυνατά και ευθαρσώς: «μα καλά, είναι άνθρωποι αυτοί;»
Αν δεν έχουμε κατανοήσει την έννοια άνθρωπος δεν μας φταίνε οι άλλοι (όπως και αν είναι). Μας φταίει που μεγαλώσαμε με στενό μυαλό και δεν μάθαμε στην πορεία της ζωής μας να σπάμε τα στεγανά. Αν το να ισοπεδώσουμε τους άλλους μας κάνει να νιώθουμε πως υπερτερούμε, τότε την μεγαλύτερη ετικέτα (ας μου επιτραπεί…) την έχουμε κερδίσει δικαιωματικά εμείς. Είναι η ετικέτα της κακίας.
Να μιλήσω για τις ετικέτες που βάζουμε σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες; Αυτός είναι χαζός γιατί δεν μπορεί να μιλήσει καθαρά, αυτός είναι άχρηστος γιατί δεν μπορεί να περπατήσει, αυτός είναι αυτιστικός και δεν καταλαβαίνει, μη του δίνεις σημασία και άλλα πολλά τέτοιαπου με θλίβουν; Θέλω να πιστεύω πως η ανωτερότητά μου δε φαίνεται όταν μειώνω τον άλλον αλλά αντίθετα όταν τον σέβομαι, τον αποδέχομαι και τον δέχομαι στη ζωή μου. Διάλεξα να αναφερθώ σε ένα θέμα στο οποίο πέφτω και εγώ θύμα πολλές φορές, αλλά γίνομαι και θύτης άλλες τόσες. Γιατί όλοι μας έχουμε πιαστεί κατά καιρούς να κολλάμε ετικέτες του τύπου «ευαίσθητος», «άκαρδος», «τσιγκούνης», «αντικοινωνικός», «μοναχικός», «έξω καρδιά» κλπ. Προτίμησα να χρησιμοποιήσω τη λέξη ετικέτα και όχι ταμπέλα που είναι ευρέως γνωστή, ακριβώς για να δείξω πόσο εύκολο είναι στην καθημερινότητά μας να χρησιμοποιήσουμε χαρακτηρισμούς που ακολουθούν το άτομο ακόμα και χωρίς να το αντιληφθούμε.
Θετική, αρνητική ή απλά ωραιοποιημένη, μια ετικέτα παραμένει ετικέτα που στιγματίζει και οδηγεί το άτομο να υιοθετεί ανάλογη συμπεριφορά για να υποστηρίξει την ετικέτα αυτή. Αφαιρώντας ετικέτες από τη ζωή μου ανακάλυψα πως έπαψα να έχω συγκεκριμένες προσδοκίες από ένα άτομο, ανακάλυψα πως η κάθε στιγμή μπορεί να είναι απρόβλεπτη. Δυσδιάκριτα πια τα όρια, ανάμεσα στο πότε βάζω ετικέτα και στο πότε απλά σχολιάζω μια συμπεριφορά ή ένα γνώρισμα. Όμως προσωπικά εγώ επιλέγω να έχω δίπλα μου ένα ψαλίδι και κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι τη γέννηση μιας ετικέτας να την κόβω από το μυαλό μου ακριβώς όπως έκανα και με την ετικέτα της μπλούζας μου. Κι αν πρέπει να δεχτώ μια ετικέτα, αυτή είναι η ετικέτα της αγάπης, ώστε να μπορώ να ψαλιδίζω όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Αν, λοιπόν, το θέμα μας είναι πως είμαστε στενόμυαλοι, τότε ένα είναι σίγουρο: για να ανοίξει το μυαλό μας πρέπει πρώτα να ανοίξει η καρδιά μας. Καλή τύχη σε όλους μας…
thinkingpeople
Via
Καθώς έκοβα την ετικέτα από μια καινούρια μπλούζα, σκέφτηκα τι ωραία θα ήταν να απομακρύνονταν τόσο εύκολα και οι ετικέτες από τη ζωή μας.
Δε μιλάω για τις ετικέτες που έχουμε στα ρούχα μας αλλά για τις ετικέτες που έχουμε στο μυαλό μας, για εκείνες που αδιάκριτα βάζουμε πάνω στους ανθρώπους, τις κολλάμε και τους ακολουθούν για πάντα. Στερεότυπες αντιλήψεις και προκαταλήψεις παγώνουν το μυαλό μας και το περιφράζουν σε έναν τετραγωνισμένο μικρόκοσμο.
Τα κριτήρια είναι πολλά: ηλικία, φύλο, θρησκεία, εθνικότητα, εξωτερικά χαρακτηριστικά, οικονομική κατάσταση, μορφωτικό επίπεδο, χαρακτηριστικά προσωπικότητας, επάγγελμα κ.ά. Και όλα αυτά γιατί; Για να ενισχύσουμε τη δική μας θέση και να νιώσουμε ανώτεροι; Για να απομονώσουμε ό,τι δεν μας ταιριάζει; Για να κατηγοριοποιήσουμε τα πάντα γύρω μας; Βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους που είναι πιο κοντοί, πιο χοντροί, πιο ψηλοί, πιο λεπτοί, πιο χαζοί, πιο έξυπνοι…
Δεν έχουμε καταλάβει πως αυτό το πιο είναι που κάνει τη διαφορά. Όλοι μας είμαστε πιο κοντοί από κάποιον και πιο ψηλοί από κάποιον άλλον, πιο έξυπνοι από έναν και πιο χαζοί από άλλον. Αλλά ο μικρόκοσμος μέσα στον οποίο κλεινόμαστε δεν μας επιτρέπει να το αντιληφθούμε. Κάποτε σε ένα εστιατόριο, μια κυρία είχε θυμώσει γιατί στο διπλανό τραπέζι καθόταν μια οικογένεια της οποίας τα μέλη ήταν όλα υπέρβαρα και ξαφνικά ακούστηκε να λέει δυνατά και ευθαρσώς: «μα καλά, είναι άνθρωποι αυτοί;»
Αν δεν έχουμε κατανοήσει την έννοια άνθρωπος δεν μας φταίνε οι άλλοι (όπως και αν είναι). Μας φταίει που μεγαλώσαμε με στενό μυαλό και δεν μάθαμε στην πορεία της ζωής μας να σπάμε τα στεγανά. Αν το να ισοπεδώσουμε τους άλλους μας κάνει να νιώθουμε πως υπερτερούμε, τότε την μεγαλύτερη ετικέτα (ας μου επιτραπεί…) την έχουμε κερδίσει δικαιωματικά εμείς. Είναι η ετικέτα της κακίας.
Να μιλήσω για τις ετικέτες που βάζουμε σε ανθρώπους με ειδικές ανάγκες; Αυτός είναι χαζός γιατί δεν μπορεί να μιλήσει καθαρά, αυτός είναι άχρηστος γιατί δεν μπορεί να περπατήσει, αυτός είναι αυτιστικός και δεν καταλαβαίνει, μη του δίνεις σημασία και άλλα πολλά τέτοιαπου με θλίβουν; Θέλω να πιστεύω πως η ανωτερότητά μου δε φαίνεται όταν μειώνω τον άλλον αλλά αντίθετα όταν τον σέβομαι, τον αποδέχομαι και τον δέχομαι στη ζωή μου. Διάλεξα να αναφερθώ σε ένα θέμα στο οποίο πέφτω και εγώ θύμα πολλές φορές, αλλά γίνομαι και θύτης άλλες τόσες. Γιατί όλοι μας έχουμε πιαστεί κατά καιρούς να κολλάμε ετικέτες του τύπου «ευαίσθητος», «άκαρδος», «τσιγκούνης», «αντικοινωνικός», «μοναχικός», «έξω καρδιά» κλπ. Προτίμησα να χρησιμοποιήσω τη λέξη ετικέτα και όχι ταμπέλα που είναι ευρέως γνωστή, ακριβώς για να δείξω πόσο εύκολο είναι στην καθημερινότητά μας να χρησιμοποιήσουμε χαρακτηρισμούς που ακολουθούν το άτομο ακόμα και χωρίς να το αντιληφθούμε.
Θετική, αρνητική ή απλά ωραιοποιημένη, μια ετικέτα παραμένει ετικέτα που στιγματίζει και οδηγεί το άτομο να υιοθετεί ανάλογη συμπεριφορά για να υποστηρίξει την ετικέτα αυτή. Αφαιρώντας ετικέτες από τη ζωή μου ανακάλυψα πως έπαψα να έχω συγκεκριμένες προσδοκίες από ένα άτομο, ανακάλυψα πως η κάθε στιγμή μπορεί να είναι απρόβλεπτη. Δυσδιάκριτα πια τα όρια, ανάμεσα στο πότε βάζω ετικέτα και στο πότε απλά σχολιάζω μια συμπεριφορά ή ένα γνώρισμα. Όμως προσωπικά εγώ επιλέγω να έχω δίπλα μου ένα ψαλίδι και κάθε φορά που αντιλαμβάνομαι τη γέννηση μιας ετικέτας να την κόβω από το μυαλό μου ακριβώς όπως έκανα και με την ετικέτα της μπλούζας μου. Κι αν πρέπει να δεχτώ μια ετικέτα, αυτή είναι η ετικέτα της αγάπης, ώστε να μπορώ να ψαλιδίζω όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Αν, λοιπόν, το θέμα μας είναι πως είμαστε στενόμυαλοι, τότε ένα είναι σίγουρο: για να ανοίξει το μυαλό μας πρέπει πρώτα να ανοίξει η καρδιά μας. Καλή τύχη σε όλους μας…
thinkingpeople
Via
..
Δεν υπάρχουν σχόλια :