Πώς είναι να είσαι και να αισθάνεσαι αόρατος;
Θυμάσαι τότε που αισθάνθηκες τόσο άβολα που ήθελες να εξαφανιστείς;
Ίσως σε λίγα χρόνια να μπορείς να το κάνεις, καθώς επιστήμονες στη Σουηδία έχουν αρχίσει να μελετούν σοβαρά την έννοια της...
αορατότητας. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, η κατάσταση της αορατότητας φαίνεται ότι μειώνει το άγχος. Μπορεί να νομίζεις ότι σε δουλεύουμε, αλλά πρόσφατες εξελίξεις στην επιστήμη δείχνουν πως δεν είμαστε πολύ μακριά απο την εποχή που θα μπορούμε να εξαφανιστούμε κάτω από μανδύες αορατότητας. Τον Μάρτιο του 2014, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα έκαναν μια επαναστατική ανακάλυψη: τελειοποίησαν την τεχνική της νανομεταφορικής εκτύπωσης, καταφέρνοντας να παράξουν μεγαλύτερη ποσότητα αντιύλης, η οποία θα μπορούσε να «εξαφανίσει» ακόμη και ένα μαχητικό αεροσκάφος. Η Κίνα ασχολείται με την ιδέα της αορατότητας εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Αλλά, σύμφωνα με έρευνα του Group Ehrsson, Brain, Body and Self Laborator στην Σουηδία, αυτό που δεν έχει μελετηθεί είναι το πώς η κατάσταση της αορατότητας μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σώμα μας. Το θέμα που προκύπτει βασικά είναι: τι θα γίνει στην περίπτωση που εξαφανιστούμε και επανέλθουμε στην φυσιολογική μας κατάσταση, αλλά δεν βλέπουμε πλέον τον εαυτό μας σαν ζωντανό οργανισμό; Για να εξετάσει τις ψυχολογικές συνέπειες της αορατότητας, η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον υποψήφιο διδάκτορα Arvid Guterstam, με την βοήθεια 125 εθελοντών, έπλασε την ψευδαίσθηση ενός αόρατου σώματος για τον κάθε συμμετέχοντα, χρησιμοποιώντας μία εικονική πραγματικότητα. Οι εθελοντές φορούσαν ακουστικά VR, τα οποία τους έδιναν την ψευδαίσθηση ενός άδειου χώρου, κάθε φορά που κοιτούσαν τα σώματά τους. Ο πειραματιστής -κρατώντας ένα πινέλο σε κάθε χέρι- έκανε τις ίδιες κινήσεις με το πινέλο στο σώμα του συμμετέχοντα και στο χώρο που βρισκόταν μπροστά του, όπου στην αρχή είχε τοποθετηθεί ένα μανεκέν-ομοίωμα του συμμετέχοντα, που αργότερα το έβγαλαν. Η κάμερα που κατέγραφε το μανεκέν και τον άδειο χώρο, τροφοδοτούσε τις εικόνες του κινούμενου πινέλου στα VR ακουστικά του εθελοντή. Αυτό δημιουργούσε την ψευδαίσθηση στον εθελοντή πως το σώμα του μανεκέν και ο άδειος χώρος ήταν δικά του. Ο Zakaryah Abdulkarim δημιουγεί την ψευδαίσθηση του αόρατου σώματος σε ένα συμμετέχοντα. Φωτογραφία: Staffan Larsson Όταν οι πινελιές συγχρονίζονταν στο χώρο και τον χρόνο με τις πινελιές στον κενό χώρο, ο εγκέφαλος αυτόματα συγχώνευε την οπτική με την απτική πληροφορία, θεωρώντας ότι όλο αυτό συμβαίνει σε κενό χώρο», μου είπε ο Guterstam. «Με αυτόν τον τρόπο, ο εγκέφαλος έβγαζε το συμπέρασμα ότι το σώμα είναι αόρατο». Ο Guterstam εξήγησε ότι ο στόχος του πρώτου μέρους του πειράματος ήταν να δουν εάν οι συμμετέχοντες θα παρασύρονταν από την ψευδαίσθηση του αόρατου σώματος. Αφού διαπίστωσαν ότι αυτό πράγματι πέτυχε, οι ερευνητές εξέτασαν εάν η αίσθηση του να είσαι αόρατος επηρέασε: «τις γνωστικές λειτουργίες των συμμετεχόντων». Για να το καταφέρουν αυτό, οι ερευνητές δημιούργησαν μια φανταστική αγχωτική κατάσταση, όπου πλήθος θεατών -επιστημόνων- παρατηρούσαν το σώμα-ομοίωμα του συμμετέχοντος και στη συνέχεια, το αόρατο σώμα. Δημιουργήσαμε την ψευδαίσθηση [σε κάθε συμμετέχοντα] ότι είχε το σώμα του μανεκέν-ομοιώματος πρώτα, και έπειτα ότι το σώμα τους ήταν αόρατο. Στη συνέχεια, ο εθελοντής συνειδητοποιούσε ότι στέκονταν μπροστά από αγνώστους που τον κοιτούσαν», δήλωσε ο Guterstam. Οι ερευνητές μέτρησαν τους καρδιακούς παλμούς του κάθε συμμετέχοντα, για να δουν τι γινόταν όταν ο εθελοντής νόμιζε ότι είχε το μανεκέν και όταν νόμιζε ότι είχε το αόρατο σώμα. Διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα άγχους ήταν υψηλότερα όταν το φυσικό σώμα- ομοίωμα των συμμετεχόντων είχε εκτεθεί στο βλέμμα των θεατών. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το να είσαι αόρατος βοηθάει σε καταστάσεις όπου βιώνεις υψηλή κοινωνική πίεση. Το επόμενο βήμα των ερευνητών είναι να εξετάσουν εάν η τεχνική αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση του κοινωνικού άγχους. Ο Guterstam μου είπε ότι η κυρίαρχη μη-ιατρική θεραπεία για την πάθηση αυτή είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT), η οποία εχει ως στόχο να εκθέσει τον ασθενή σε πολύ χαμηλές καταστάσεις στρες πρώτα, στη συνέχεια να αυξήσει σταδιακά τα επίπεδα του στρες, έτσι ώστε ο ασθενής να συνηθίζει σταδιακά σε αυτές τις κατάστασεις. Το πρώτο βήμα στην CBT, είναι να δημιουργήσουμε την ιδέα στον [ασθενή] ότι είναι ένα αόρατο σώμα, που στέκεται μπροστά από ένα ακροατήριο», είπε ο Guterstam. Εξήγησε ότι η ιδέα θα ήταν να μειώνεται σταδιακά η διαφάνεια του σώματος του ασθενούς στην εικονική εγκατάσταση, μέχρι το σώμα του ασθενούς στο εικονικό περιβάλλον να είναι όπως στον πραγματικό κόσμο.
Πηγή
Via
Ίσως σε λίγα χρόνια να μπορείς να το κάνεις, καθώς επιστήμονες στη Σουηδία έχουν αρχίσει να μελετούν σοβαρά την έννοια της...
αορατότητας. Μάλιστα, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature, η κατάσταση της αορατότητας φαίνεται ότι μειώνει το άγχος. Μπορεί να νομίζεις ότι σε δουλεύουμε, αλλά πρόσφατες εξελίξεις στην επιστήμη δείχνουν πως δεν είμαστε πολύ μακριά απο την εποχή που θα μπορούμε να εξαφανιστούμε κάτω από μανδύες αορατότητας. Τον Μάρτιο του 2014, ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Φλόριντα έκαναν μια επαναστατική ανακάλυψη: τελειοποίησαν την τεχνική της νανομεταφορικής εκτύπωσης, καταφέρνοντας να παράξουν μεγαλύτερη ποσότητα αντιύλης, η οποία θα μπορούσε να «εξαφανίσει» ακόμη και ένα μαχητικό αεροσκάφος. Η Κίνα ασχολείται με την ιδέα της αορατότητας εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Αλλά, σύμφωνα με έρευνα του Group Ehrsson, Brain, Body and Self Laborator στην Σουηδία, αυτό που δεν έχει μελετηθεί είναι το πώς η κατάσταση της αορατότητας μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το σώμα μας. Το θέμα που προκύπτει βασικά είναι: τι θα γίνει στην περίπτωση που εξαφανιστούμε και επανέλθουμε στην φυσιολογική μας κατάσταση, αλλά δεν βλέπουμε πλέον τον εαυτό μας σαν ζωντανό οργανισμό; Για να εξετάσει τις ψυχολογικές συνέπειες της αορατότητας, η ερευνητική ομάδα, με επικεφαλής τον υποψήφιο διδάκτορα Arvid Guterstam, με την βοήθεια 125 εθελοντών, έπλασε την ψευδαίσθηση ενός αόρατου σώματος για τον κάθε συμμετέχοντα, χρησιμοποιώντας μία εικονική πραγματικότητα. Οι εθελοντές φορούσαν ακουστικά VR, τα οποία τους έδιναν την ψευδαίσθηση ενός άδειου χώρου, κάθε φορά που κοιτούσαν τα σώματά τους. Ο πειραματιστής -κρατώντας ένα πινέλο σε κάθε χέρι- έκανε τις ίδιες κινήσεις με το πινέλο στο σώμα του συμμετέχοντα και στο χώρο που βρισκόταν μπροστά του, όπου στην αρχή είχε τοποθετηθεί ένα μανεκέν-ομοίωμα του συμμετέχοντα, που αργότερα το έβγαλαν. Η κάμερα που κατέγραφε το μανεκέν και τον άδειο χώρο, τροφοδοτούσε τις εικόνες του κινούμενου πινέλου στα VR ακουστικά του εθελοντή. Αυτό δημιουργούσε την ψευδαίσθηση στον εθελοντή πως το σώμα του μανεκέν και ο άδειος χώρος ήταν δικά του. Ο Zakaryah Abdulkarim δημιουγεί την ψευδαίσθηση του αόρατου σώματος σε ένα συμμετέχοντα. Φωτογραφία: Staffan Larsson Όταν οι πινελιές συγχρονίζονταν στο χώρο και τον χρόνο με τις πινελιές στον κενό χώρο, ο εγκέφαλος αυτόματα συγχώνευε την οπτική με την απτική πληροφορία, θεωρώντας ότι όλο αυτό συμβαίνει σε κενό χώρο», μου είπε ο Guterstam. «Με αυτόν τον τρόπο, ο εγκέφαλος έβγαζε το συμπέρασμα ότι το σώμα είναι αόρατο». Ο Guterstam εξήγησε ότι ο στόχος του πρώτου μέρους του πειράματος ήταν να δουν εάν οι συμμετέχοντες θα παρασύρονταν από την ψευδαίσθηση του αόρατου σώματος. Αφού διαπίστωσαν ότι αυτό πράγματι πέτυχε, οι ερευνητές εξέτασαν εάν η αίσθηση του να είσαι αόρατος επηρέασε: «τις γνωστικές λειτουργίες των συμμετεχόντων». Για να το καταφέρουν αυτό, οι ερευνητές δημιούργησαν μια φανταστική αγχωτική κατάσταση, όπου πλήθος θεατών -επιστημόνων- παρατηρούσαν το σώμα-ομοίωμα του συμμετέχοντος και στη συνέχεια, το αόρατο σώμα. Δημιουργήσαμε την ψευδαίσθηση [σε κάθε συμμετέχοντα] ότι είχε το σώμα του μανεκέν-ομοιώματος πρώτα, και έπειτα ότι το σώμα τους ήταν αόρατο. Στη συνέχεια, ο εθελοντής συνειδητοποιούσε ότι στέκονταν μπροστά από αγνώστους που τον κοιτούσαν», δήλωσε ο Guterstam. Οι ερευνητές μέτρησαν τους καρδιακούς παλμούς του κάθε συμμετέχοντα, για να δουν τι γινόταν όταν ο εθελοντής νόμιζε ότι είχε το μανεκέν και όταν νόμιζε ότι είχε το αόρατο σώμα. Διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα άγχους ήταν υψηλότερα όταν το φυσικό σώμα- ομοίωμα των συμμετεχόντων είχε εκτεθεί στο βλέμμα των θεατών. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το να είσαι αόρατος βοηθάει σε καταστάσεις όπου βιώνεις υψηλή κοινωνική πίεση. Το επόμενο βήμα των ερευνητών είναι να εξετάσουν εάν η τεχνική αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταπολέμηση του κοινωνικού άγχους. Ο Guterstam μου είπε ότι η κυρίαρχη μη-ιατρική θεραπεία για την πάθηση αυτή είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία (CBT), η οποία εχει ως στόχο να εκθέσει τον ασθενή σε πολύ χαμηλές καταστάσεις στρες πρώτα, στη συνέχεια να αυξήσει σταδιακά τα επίπεδα του στρες, έτσι ώστε ο ασθενής να συνηθίζει σταδιακά σε αυτές τις κατάστασεις. Το πρώτο βήμα στην CBT, είναι να δημιουργήσουμε την ιδέα στον [ασθενή] ότι είναι ένα αόρατο σώμα, που στέκεται μπροστά από ένα ακροατήριο», είπε ο Guterstam. Εξήγησε ότι η ιδέα θα ήταν να μειώνεται σταδιακά η διαφάνεια του σώματος του ασθενούς στην εικονική εγκατάσταση, μέχρι το σώμα του ασθενούς στο εικονικό περιβάλλον να είναι όπως στον πραγματικό κόσμο.
Πηγή
Via
..
Δεν υπάρχουν σχόλια :