Μετά το άδειασμα των ΑΤΜ έρχεται στάση πληρωμών;
Δε θα πληρώσω ενοίκιο»: Αντιδράσεις των ανθρώπων που στέκονται στις ουρές των ΑΤΜ...
Δε θα πληρώσω ενοίκιο. Κανείς δε θα πληρώσει. Εγώ 150 ευρώ έχω στο λογαριασμό μου, περιμένω και τη διατροφή από τον πρώην άντρα μου, με αυτά θα περάσω».
Εθνική Τράπεζα, υποκατάστημα Φορμίωνος, γύρω στις 13:30. Μια ουρά 25 περίπου ανθρώπων περιμένουν τη σειρά τους στο ΑΤΜ. Κάποιοι ανησυχούν ότι το "μηχάνημα θα μείνει από λεφτά". Θέλουν να προλάβουν. Οικονομικές αναλύσεις σε "single use friend" πηγαδάκια, διανθισμένες με προσωπικές ιστορίες, κοινωνικοπολιτική κριτική, πατριωτικά ή ευρωπαϊκά ιδεώδη, συνήθως- και εν τη ρύμη του λόγου- υπό το παραμορφωτικό πρίσμα μιας εκφοβισμένης, υποκειμενικής ατομικότητας. Ένας κύριος δίπλα μου δείχνει περισσότερο άνετος από τον μ.ο. των υπολοίπων. Η στιγμή που βγάζεις χρήματα από την τράπεζα, πόσο μάλλον σε τέτοιες περιστάσεις, ανήκει αποκλειστικά στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής του καθενός (μας). Του ζητάω ένα ανώνυμο σχόλιο. Θα ερχόμουν ούτως ή άλλως», μου λέει. «Κάθε τέτοια μέρα κατεβαίνω να βγάλω τη σύνταξη της μάνας μου, δεν είναι εξοικειωμένη με τα ΑΤΜ». Δηλαδή δεν βγάζεις χρήματα από φόβο;», τον ρωτάω. Όχι, καμία φοβία δεν έχω. Και σαν εκδοχή των γεγονότων, προτιμώ την εξέλιξη του δημοψηφίσματος και την απάντηση του "όχι"». Μία κυρία σχολιάζει: «Ο Τσίπρας να βγει. Και στο δημοψήφισμα και στις εκλογές, όποτε γίνουν. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, τα είδαμε τα χάλια τους. Όλοι μας πρέπει να υποστηρίξουμε τον Τσίπρα». Ρωτάω και αυτήν αν βγάζει σήμερα χρήματα ωθούμενη από την αβεβαιότητα των εξελίξεων. Η απάντησή της αρνητική, με ένα έντονο νεύμα αποδοκιμασίας. Σκέφτομαι πως, ναι, μπορεί αυτή υπερσυσσώρευση (μικρο)κεφαλαιούχων καταθετών μπορεί να είναι τυχαία, πρωτόγνωρη αλλά τυχαία. Αλλά και γιατί να θεωρείται ηθικά μεμπτό, ή υποκρισία, ένας άνθρωπος να αγωνιά για τις αποταμιεύσεις του και να προσπαθεί να τις προστατεύσει, όποια κι αν είναι η πολιτική του άποψη. Στην Εθνική της Ευτυχίδου ένας μεσήλικας θέλει να μου μιλήσει (οι περισσότεροι δεν είναι δεκτικοί). Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν. Έχω κάνει Γερμανία, είναι "μπροστά", δε λέω αλλά τώρα θέλουν να μας καθυποτάξουν. Ο Σόιμπλε δεν δέχεται μια έντιμη, δημοκρατική συμφωνία. Είναι τόσο φανατισμένος εναντίον μας που, νομίζω, πως σχέδιο του είναι να ρίξει την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, η Αριστερά είναι ο εχθρός τους». Μια κυρία του δίπλα άκουγε την κουβέντα και αίφνης, ξεσπά: Τον Τσίπρα και τον Καμμένο δε θέλουν να βλέπουν αυτοί. Γιατί δεν τους κάνουν τα κέφια...». Ο κύριος συνεχίζει. "Ας μας διώξουν. Ο ευρωπαϊκός νότος, η Ιταλία, η Ισπανία θα ακολουθήσουν, ας κάνουμε μια ένωση μαζί τους. Η Ελλάδα έχει πολλά πλεονεκτήματα, γεωπολιτικά, στον αγροτικό τομέα, τον τουρισμό, τη ναυτιλία. Στην προοπτική της δραχμής, τα πρώτα ένα- δυο χρόνια θα είναι δύσκολα. Μετά θα συνέλθουμε. Και θα θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας πάρουν πίσω. Με τη δραχμή έχουμε ξαναπεράσει και όλα ήταν μια χαρά". "Πολύ αισιόδοξος είναι αυτός", ακούω δυο κοπέλες να μουρμουρίζουν. Κάποια στιγμή συμβαίνει ένας διαπληκτισμός- η ατμόσφαιρα επιφανειακά είναι στωική αλλά τα πρόσωπα ιδρωμένα, τσιτωμένα χαρακτηριστικά. Στη σκιά απέναντι μια ομάδα ΔΙΑΣ παρατηρεί. "Έχουμε εντολές να επιτηρούμε ΑΤΜ και σουπερμάρκετ", μου λένε. Στην Πειραιώς της πλατείας Παγκρατίου δεν υπάρχει ουρά- απεναντίας (κυριολεκτικά) το ΑΤΜ της Eurobank πρέπει να εξυπηρετήσει δεκάδες ανθρώπους. Ένας νεαρός άντρας, γύρω στα 30, απευθύνεται εκνευρισμένος στους λίγους πελάτες της Πειραιώς- «βγάλτε τα όλα και την Κυριακή να ψηφίσετε όχι». Κανείς δεν του απαντάει. Γελάει μόνος του. Του ζητάω να μου πει δυο κουβέντες. Λεφτά θα έβγαζα σήμερα, πλέον θα τραβήξω περισσότερα για να είμαι σίγουρος για τις επόμενες μέρες. Είμαι σίγουρος ότι τα ΑΤΜ θα στερέψουν από λεφτά, έχει ήδη συμβεί σε κάποια σημεία». Πως αντιμετωπίζεις την απόφαση για δημοψήφισμα;», ρωτάω. Τελείως αρνητικά. Είναι μια σπασμωδική κίνηση γιατί δεν έχουν την πολιτική βούληση να πάρουν τις αναγκαίες αποφάσεις. Δεν την είχαν ποτέ και αυτό συνεχώς επιδείνωνε τη θέση μας». Τον ρωτάω αν ο ίδιος δεν αμφιταλαντεύεται στο ελάχιστο. Για μένα δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Εργαζόμενος είμαι, όχι προνομιούχος. Αλλά ο μόνος δρόμος είναι η Ευρώπη. Το κίνητρο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ είναι η επιστροφή στη δραχμή και τώρα κρυφώνεται ένα οργανωμένο πλάνο μηνών με μόνο αυτόν τον στόχο. Κάποιοι θα επιστρέψουν με τις καταθέσεις τους στη χώρα και θα μας αγοράσουν ως νέοι κοτζαμπάσηδες". "Θα ψηφίσεις ναι φαντάζομαι». «Όποια κι αν είναι η συμφωνία», απαντά. Δύο νέες γυναίκες απομακρύνονται από τη Eurobank. Δεν έβγαλαν λεφτά, απηύδησαν, έφυγαν. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είμαι συριζαία, ελπίζοντας σε καλύτερους όρους μετά τη διαπραγμάτευση, επαναφορά του βασικού μισθού... Δε διαπραγματεύτηκε τίποτα τόσους μήνες, αυτή την αίσθηση έχω. Θα μπορούσε να μειώσει τις υψηλές συντάξεις και να μείνει ανυποχώρητος στο ΕΚΑΣ. Αλλά δεν αντέχω να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται σκληρά για τα δύο χιλιάρικα των δικαστικών. Και τώρα, πέντε μήνες μετά, μου πετάει το μπαλάκι, να αποφασίσω για ένα οικονομικό θέμα του οποίου ούτε όλα τα δεδομένα δε γνωρίζω. Ποια είναι η συμφωνία ακριβώς;» «Φοβάσαι;», τη ρωτάω. «Ναι. Φοβάμαι τη χρεοκοπία, την σκληρή υποτίμηση του νομίσματος, την ευρύτερη απομόνωση της χώρας εκτός Ευρώπης». Είναι λογίστρια, όπως και η φίλη της, που συμπληρώνει: «και η μάνα μου το '74 άδειασε το σούπερμάρκετ... Τίποτα δε χρειάστηκε τελικά. Τίποτα δε θα γίνει και τώρα».
Via
Εθνική Τράπεζα, υποκατάστημα Φορμίωνος, γύρω στις 13:30. Μια ουρά 25 περίπου ανθρώπων περιμένουν τη σειρά τους στο ΑΤΜ. Κάποιοι ανησυχούν ότι το "μηχάνημα θα μείνει από λεφτά". Θέλουν να προλάβουν. Οικονομικές αναλύσεις σε "single use friend" πηγαδάκια, διανθισμένες με προσωπικές ιστορίες, κοινωνικοπολιτική κριτική, πατριωτικά ή ευρωπαϊκά ιδεώδη, συνήθως- και εν τη ρύμη του λόγου- υπό το παραμορφωτικό πρίσμα μιας εκφοβισμένης, υποκειμενικής ατομικότητας. Ένας κύριος δίπλα μου δείχνει περισσότερο άνετος από τον μ.ο. των υπολοίπων. Η στιγμή που βγάζεις χρήματα από την τράπεζα, πόσο μάλλον σε τέτοιες περιστάσεις, ανήκει αποκλειστικά στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής του καθενός (μας). Του ζητάω ένα ανώνυμο σχόλιο. Θα ερχόμουν ούτως ή άλλως», μου λέει. «Κάθε τέτοια μέρα κατεβαίνω να βγάλω τη σύνταξη της μάνας μου, δεν είναι εξοικειωμένη με τα ΑΤΜ». Δηλαδή δεν βγάζεις χρήματα από φόβο;», τον ρωτάω. Όχι, καμία φοβία δεν έχω. Και σαν εκδοχή των γεγονότων, προτιμώ την εξέλιξη του δημοψηφίσματος και την απάντηση του "όχι"». Μία κυρία σχολιάζει: «Ο Τσίπρας να βγει. Και στο δημοψήφισμα και στις εκλογές, όποτε γίνουν. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, τα είδαμε τα χάλια τους. Όλοι μας πρέπει να υποστηρίξουμε τον Τσίπρα». Ρωτάω και αυτήν αν βγάζει σήμερα χρήματα ωθούμενη από την αβεβαιότητα των εξελίξεων. Η απάντησή της αρνητική, με ένα έντονο νεύμα αποδοκιμασίας. Σκέφτομαι πως, ναι, μπορεί αυτή υπερσυσσώρευση (μικρο)κεφαλαιούχων καταθετών μπορεί να είναι τυχαία, πρωτόγνωρη αλλά τυχαία. Αλλά και γιατί να θεωρείται ηθικά μεμπτό, ή υποκρισία, ένας άνθρωπος να αγωνιά για τις αποταμιεύσεις του και να προσπαθεί να τις προστατεύσει, όποια κι αν είναι η πολιτική του άποψη. Στην Εθνική της Ευτυχίδου ένας μεσήλικας θέλει να μου μιλήσει (οι περισσότεροι δεν είναι δεκτικοί). Οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν. Έχω κάνει Γερμανία, είναι "μπροστά", δε λέω αλλά τώρα θέλουν να μας καθυποτάξουν. Ο Σόιμπλε δεν δέχεται μια έντιμη, δημοκρατική συμφωνία. Είναι τόσο φανατισμένος εναντίον μας που, νομίζω, πως σχέδιο του είναι να ρίξει την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, η Αριστερά είναι ο εχθρός τους». Μια κυρία του δίπλα άκουγε την κουβέντα και αίφνης, ξεσπά: Τον Τσίπρα και τον Καμμένο δε θέλουν να βλέπουν αυτοί. Γιατί δεν τους κάνουν τα κέφια...». Ο κύριος συνεχίζει. "Ας μας διώξουν. Ο ευρωπαϊκός νότος, η Ιταλία, η Ισπανία θα ακολουθήσουν, ας κάνουμε μια ένωση μαζί τους. Η Ελλάδα έχει πολλά πλεονεκτήματα, γεωπολιτικά, στον αγροτικό τομέα, τον τουρισμό, τη ναυτιλία. Στην προοπτική της δραχμής, τα πρώτα ένα- δυο χρόνια θα είναι δύσκολα. Μετά θα συνέλθουμε. Και θα θέλουν οι Ευρωπαίοι να μας πάρουν πίσω. Με τη δραχμή έχουμε ξαναπεράσει και όλα ήταν μια χαρά". "Πολύ αισιόδοξος είναι αυτός", ακούω δυο κοπέλες να μουρμουρίζουν. Κάποια στιγμή συμβαίνει ένας διαπληκτισμός- η ατμόσφαιρα επιφανειακά είναι στωική αλλά τα πρόσωπα ιδρωμένα, τσιτωμένα χαρακτηριστικά. Στη σκιά απέναντι μια ομάδα ΔΙΑΣ παρατηρεί. "Έχουμε εντολές να επιτηρούμε ΑΤΜ και σουπερμάρκετ", μου λένε. Στην Πειραιώς της πλατείας Παγκρατίου δεν υπάρχει ουρά- απεναντίας (κυριολεκτικά) το ΑΤΜ της Eurobank πρέπει να εξυπηρετήσει δεκάδες ανθρώπους. Ένας νεαρός άντρας, γύρω στα 30, απευθύνεται εκνευρισμένος στους λίγους πελάτες της Πειραιώς- «βγάλτε τα όλα και την Κυριακή να ψηφίσετε όχι». Κανείς δεν του απαντάει. Γελάει μόνος του. Του ζητάω να μου πει δυο κουβέντες. Λεφτά θα έβγαζα σήμερα, πλέον θα τραβήξω περισσότερα για να είμαι σίγουρος για τις επόμενες μέρες. Είμαι σίγουρος ότι τα ΑΤΜ θα στερέψουν από λεφτά, έχει ήδη συμβεί σε κάποια σημεία». Πως αντιμετωπίζεις την απόφαση για δημοψήφισμα;», ρωτάω. Τελείως αρνητικά. Είναι μια σπασμωδική κίνηση γιατί δεν έχουν την πολιτική βούληση να πάρουν τις αναγκαίες αποφάσεις. Δεν την είχαν ποτέ και αυτό συνεχώς επιδείνωνε τη θέση μας». Τον ρωτάω αν ο ίδιος δεν αμφιταλαντεύεται στο ελάχιστο. Για μένα δεν υπάρχει κανένα δίλημμα. Εργαζόμενος είμαι, όχι προνομιούχος. Αλλά ο μόνος δρόμος είναι η Ευρώπη. Το κίνητρο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ είναι η επιστροφή στη δραχμή και τώρα κρυφώνεται ένα οργανωμένο πλάνο μηνών με μόνο αυτόν τον στόχο. Κάποιοι θα επιστρέψουν με τις καταθέσεις τους στη χώρα και θα μας αγοράσουν ως νέοι κοτζαμπάσηδες". "Θα ψηφίσεις ναι φαντάζομαι». «Όποια κι αν είναι η συμφωνία», απαντά. Δύο νέες γυναίκες απομακρύνονται από τη Eurobank. Δεν έβγαλαν λεφτά, απηύδησαν, έφυγαν. Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είμαι συριζαία, ελπίζοντας σε καλύτερους όρους μετά τη διαπραγμάτευση, επαναφορά του βασικού μισθού... Δε διαπραγματεύτηκε τίποτα τόσους μήνες, αυτή την αίσθηση έχω. Θα μπορούσε να μειώσει τις υψηλές συντάξεις και να μείνει ανυποχώρητος στο ΕΚΑΣ. Αλλά δεν αντέχω να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται σκληρά για τα δύο χιλιάρικα των δικαστικών. Και τώρα, πέντε μήνες μετά, μου πετάει το μπαλάκι, να αποφασίσω για ένα οικονομικό θέμα του οποίου ούτε όλα τα δεδομένα δε γνωρίζω. Ποια είναι η συμφωνία ακριβώς;» «Φοβάσαι;», τη ρωτάω. «Ναι. Φοβάμαι τη χρεοκοπία, την σκληρή υποτίμηση του νομίσματος, την ευρύτερη απομόνωση της χώρας εκτός Ευρώπης». Είναι λογίστρια, όπως και η φίλη της, που συμπληρώνει: «και η μάνα μου το '74 άδειασε το σούπερμάρκετ... Τίποτα δε χρειάστηκε τελικά. Τίποτα δε θα γίνει και τώρα».
Via
..
Δεν υπάρχουν σχόλια :